Historia

---

Czuwanie

Imperium Samauren

W czasach plemiennych, część grup Barbarzyńców (a przynajmniej plemię Wołu) toczyło wojnę z imperium Samauren, które to planowało podbój północy. Duża liczba barbarzyńców trafiła do obozów pracy, które po czasie zostały wyzwolone przez wojska dowodzone przez Raekor, pierwszą kobiecą przywódczynię Barbarzyńskich plemion ^[1]. Z czasem Raekor podbiła stolicę Samauren ^[2] oraz ścięła Loren, który w swoich wypowiedziach mówił, że zdepcze Barbarzyńców swoimi butami. Po jego śmierci Raekor zabrała buty, które stały się symbolem jej zwycięstwa ^[3].

Worusk

Pierwotnie barbarzyńcy wędrowali po całym zachodnim Sanktuarium ^[4]. Z czasem wraz ze zwiększającą się liczbą plemion zaczęło dochodzić między nimi do wojen ^[5]. Jeden z barbarzyńców, Worusk, zdołał zjednoczyć ponownie wszystkie klany stając się jednocześnie ich królem i uzyskując honorowy tytuł Nieśmiertelnego Króla ^[4]. Królestwo barbarzyńców w tym czasie obejmowało tereny od Góry Arreat, po dżungle Sharwal Wilds na południu. Pod rządami Woruska powstała Rada Starszych pełniąca rolę kierowniczą podobną do tej znanej z Harrogath, a która to pozostała również po jego śmierci ^[6].

Nadejście Rakkisa

Połowa X wieku skupiona była na wojnie między Barbarzyńcami, a Synami Rakkisa, którzy rozpoczęli krucjatę mającą na celu szerzenie wiary Zakarum na zachodnich ziemiach. Barbarzyńcy utracili w tym czasie większość swoich zachodnich ziem ^[7], pozostając jednak we władaniu Północnych Stepów, których Rakkisowi i jego wojsku nie udało się nigdy podbić ^[8].

Ciąg dalszy czuwania

Dzieciom Bul-Kathosa udawało się przez wieki izolować się przed resztą Sanktuarium. Mogli brać udział w handlu z innymi mieszkańcami świata ludzi jednak dokonywali tego wyłącznie na granicy swoich terytoriów. Wszelkiego rodzaju wtargnięcia na teren otaczający Górę Arreat wiązał się bowiem z natychmiastową reakcją wojowników z północy. To właśnie ze względu na ich okrucieństwo ludzie z południa nazwali ich Barbarzyńcami ^[9] i uważali ich za żądnych krwi najeźdźców ^[10]. Niemniej jednak Barbarzyńcy pozostawali w pogotowiu wyczekując Proroctwa Schyłku Dziejów, podczas którego piekło ruszy do boju, próbując cofnąć dzieło Starożytnych w ostatecznym konflikcie ^[6].

Uileloscadh Mór

Baal nadchodzi…a zniszczenie podąża za nim jak burza.

– ostatnie słowa Caldry

W czasie gdy w Sanktuarium rozeszła się wieść o powrocie Diablo w Tristram, niewielka liczba Barbarzyńskich wojowników zaczęła przemierzać ziemie poza Północnymi Stepami, przygotowując się do wojny i szukając informacji dotyczących działań Najwyższych Złych ^[9]. Jeden z nich nawiązał kontakt z grupą innych bohaterów, a po uwolnieniu horadrimskiego badacza, Deckarda Caina wspólnie śledzili Pana Grozy od Khanduras do Aranoch, przez dżungle Kurast i Płonące Piekła. W trakcie tych starć Diablo i Mephisto zostali pokonani, a ich Kamienie Dusz zniszczone. Niestety los Baala pozostał nieznany. Wiadomo jedynie, że ostatni Najwyższy Zły ruszył ku północy, budując armię, aby móc przejąć kontrolę nad Kamieniem Świata ^[11]. Ostatecznie Proroctwo Schyłku Dziejów wypełniło się i rozpoczął się Uileloschadh Mór ^[6].

Barbarzyńcy walczyli zaciekle, dochowując reputacji najsilniejszych wojowników Sanktuarium sprzed wieków ^[11]. Ale nie wystarczyło to, aby powstrzymać Baala. W Daken-Shar barbarzyńcy zostali wybici przez piekielne pomioty co do jednego ^[12]. Sescheron, stolica narodu Barbarzyńców została zdobyta. Przed zdobyciem pełnego dostępu do Kamienia Świata od Baala oddzielała jedynie osada Harrogath, która chroniona była magiczną osłoną stworzoną dzięki poświęceniu większości członków Rady Starszych. Spośród ich wszystkich przeżył jedynie Nihlathak.

Siły Baala, które oblegały osadę w końcu musiały ulec bohaterom, którzy wcześniej pokonali Diablo i Mephisto. Niestety wraz z innymi mieszkańcami Harrogath zostali zdradzeni przez Nihlathaka, który przekazał Baalowi Relikt Starożytnych pozwalający mu dostać się do wnętrza góry bez toczenia boju ze Starożytnymi.

Ostatecznie zarówno Nihlathak jak i sam Baal ulegli pod naporem bohaterów Sanktuarium. Niestety ten drugi zdołał spaczyć Kamień Świata. Ostatecznie Tyrael, Archanioł Sprawiedliwości zmuszony został do zniszczenia kamienia za pomocą swojego miecza, El’druina. Dzięki tym działaniom ludzkość uniknęła potępienia, a armia Baala została zniszczona. Niestety, dzialanie Tyraela pogrążyło Barbarzyńców, którzy nie tylko utracili swoje osady znajdujące się w bezpośrednim sąsiedztwie góry, ale również utracili cel, którym kierowali się od tysięcy lat. Wybuch góry spowodował, że Północne Stepy zostały skażone przez toksyczne chmury popiołu, a zmiany wizualne krainy przekształciły jej nazwę na Ponure Ziemie ^[11].

Następstwa

Co naprawdę się tutaj wydarzyło? Gdzie są ci majestatyczni wojownicy z dawnych czasów?

– Abd Al Hazir po zobaczeniu Ponurych Ziem

Lata po zniszczeniu góry Arreat, mieszkańcy Sanktuarium zaczęli rozumieć dlaczego Barbarzyńcy zachowywali się w ten konkretny sposób i zaczęli rozumieć ich kulturę i szlachetną historię ^[13]. Jednakże po zniszczeniu Kamienia Świata wielu z nich straciło wiarę ^[14]. Część nawiedzona przeszłością przemieszczała się po świecie bez większego celu. Inni chcą zadośćuczynić przeszłości rozpoczęli walkę ze złem. Inne plemiona popadły w regres, a niektóre stały się kanibalami ^[11]. Jednak część w dalszym ciągu pozostaje w okolicach krateru Arreat utrzymując swoje enklawy ^[14]. Pamiętają dni gdy wręczano im pierwsze topory i włócznie w czasach gdy miejskie dzieci bawiły się zabawkami. Teraz płoną ze wstydu z powodu niepowodzeń swojego ludu. Aktualnie Barbarzyńcy starają się znaleźć sobie nowy cel w zmienionym świecie i zmiażdżą każdego kto stanie im na drodze ^[14].

Wśród barbarzyńców, którzy opuścili swoją ojczyznę, jeden z nich zwrócił uwagę na zło, które zaczęło panoszyć się po Sanktuarium. Widział okazję, by przywrócić swojemu ludowi nadzieję, powód do walki i do życia ^[14]. W 20 lat po zniszczeniu Arreat spadająca gwiazda przyciągnęła go do Tristram, gdzie znaleźli się również inni bohaterowie. Barbarzyńca ponownie wkroczył na wojenną ścieżkę by ocalić Sanktuarium i Wysokie Niebiosa przed gniewem Diablo. Po uratowaniu Tristram kierował się wschód gdzie usłyszał o zniszczeniach dokonywanych przez Beliala. Wyczuł w sobie przemożoną potrzebę ratowania świata, a po uratowaniu Adrii, jemu, i kilku innym bohaterom dano w zadanie odzyskanie Czarnego Kamienia Dusz. Po zdradzie Adrii, która wykorzystała Leę i przywróciła Diablo, tylko Barbarzyńca wraz z pozostałymi bohaterami był w stanie uratować Wysokie Niebiosa.

Jednak po śmierci samego Pana Grozy dzieło zniszczenia było kontynuowane przez Malthaela, który postanowił ukraść Czarny Kamień Dusz i wykorzystać go by zdobyć władzę absolutną. Jedynie Barbarzyńca i inni bohaterowie, którzy obudzili w sobie dość nefalemskiej mocy byli w stanie pokonać samą śmierć. Od tego momentu nawet sam Tyrael nie wie czy pozostanie po stronie światłości czy ulegnie i zostanie spaczony mrokiem.

Kultura

---

Barbarzyńcy wystrzegają się magii i technologii, ponieważ wierzą, że użycie ich tylko osłabi determinację ludzi północy ^[9]. Barbarzyńcy często wyrażali pogardę dla magii i tych, którzy jej używają. Znani ze swojej sprawności bojowej i aroganckiego zachowania, wydają się być wiecznie gotowi do walki. Dzięki surowym warunkom przodują w walce fizycznej i potrafią dokonywać niesamowitych wyczynów. Ich siłę fizyczną dodatkowo wzmacniają pierwotne energie ziemi, które nauczyli się okiełznać ^[9]. Nigdy nie bali się starć, potężnych tąpnięć o ziemię, ataków z wyskoku i miażdżących ciosów, pozostawiając martwych wrogów na ich drodze, a w ocalałych wzbudzając strach. Barbarzyńcy rozkoszują się możliwością sprawdzenia swojej potęgi przeciwko godnym wrogom, wykuwając swoją reputację we krwi pokonanych wrogów ^[15].

Barbarzyńskie kobiety były w plemionach ludzi północy uważane jako gorsze od mężczyzn na polu bitwy. Dopiero osiągnięcia Raekor pokazały, że kobiety równie dobrze władają wszelakiej maści białą bronią ^[16].

W okresie czuwania proces ukształtowania barbarzyńcy zaczynały się w dzieciństwie. Zaczynano od skórowania dzikich bestii, wspinania się na smagane wiatrem klify i noszenie broni, której ciężar doprowadziłby żołnierzy z południa do płaczu Od najmłodszych lat są szkoleni w walce wręcz ^[14]. W rezultacie ich umiejętności walki i przetrwania są niezrównane w całym Sanktuarium. Skóra Barbarzyńców, wystawiona na działanie żywiołów w ich własnej ojczyźnie, została naturalnie wzmocniona i może wytrzymać ataki, które zabiłyby pomniejszych śmiertelników ^[9]. Ze względu na niedobór żywności w ich ojczyźnie barbarzyńcy są w stanie spożywać gatunki roślin, które zabiłyby zwykłych ludzi. Barbarzyńcy regularnie pozbywali się ciał poległych z powodu braku materiałów leczniczych w ich ojczyźnie.

Zdaje się również, że barbarzyńcy posiadają system liczbowy, który jest reprezentowany przez runy ^[17].

Religia

Barbarzyńcy są uduchowionym narodem. Ich wierzenia opierają się na mitycznym Bul-Kathosie – Nieśmiertelnym Królu oraz na trzech Starożytnych, którzy strzegli góry Arreat. System wierzeń barbarzyńców opiera się o zasadę życiowego celu jakim jest ochrona tego co kryje w swoich wnętrzach góra Arreat. Dopiero śmierć zwalniała ich z tego obowiązku. Jednak wiara niektórych powodowała, że nawet po śmierci ich dusze pozostawały przy szczycie, gotowe by bronić jej za wszelką cenę. Barbarzyńcy wierzą, że jeśli nie spełnią swojego obowiązku wobec góry Arreat bądź odmówi im się śmierci prawdziwego wojownika, nie otrzymają odpowiedniego pochówku, a ich dusze będą po wsze czasy wędrować po ziemi pozbawione honoru.

Barbarzyńcy praktykują również szamańskie wierzenia w moce zwierząt, które są reprezentowane poprzez użycie totemów ^[18]. Niektórzy zaś wierzą, że zwierzęta posiadają dusze ^[19].

Uzbrojenie

Barbarzyńcy są zaznajomieni ze sztuką produkcji broni, tradycją, która wywodzi się od Bul-Kathosa ^[9]. Barbarzyńcy potrafią używać broni w sposób, do którego inni po prostu nie mają siły. Mocno umięśnieni wojownicy mogą również posługiwać się dwoma zwykłymi broniami, takimi jak miecze i topory, atakując wrogów wieloma okrzykami i typami broni jednocześnie.

Przez pewien czas wykuwanie mieczy było uważane za szczytowy moment barbarzyńskiego kowalstwa, chociaż niedługo przed zniszczeniem góry Arreat niektórzy z nich udoskonalali swoje topory, aby były równie imponujące co miecze. W zależności od plemion, ludy barbarzyńskie używały różnorakich broni. Plemię Niedźwiedzia (maczuga), Plemię Węża (włócznia) i Plemię Żurawia (broń drzewcowa). Barbarzyńcy są również zdolni do używania broni miotanej, ale niewielu jest znanych z używania łuku ^[9]. Każde plemię opowiada historie o swojej najpotężniejszej broni. Chociaż te opowieści się różnią, każde plemię rości sobie określone ostrze jako swoje ^[20].

Znane plemiona i klany

Szacuje się, że w 1285 roku istniały 32 plemiona barbarzyńskie. Każde plemię może prześledzić swoje pochodzenie od Bul-Kathos, a każde z nich śpiewało epickie sagi ze swojej historii. Wraz ze zniszczeniem góry Arreat, większość z nich zostało wymazane z istnienia ^[7]. Każdy klan maluje swoich wojowników w wyjątkowy sposób.

Znane plemiona / klany obejmują:

• Bear Tribe
• Bone Clan
• Crane Tribe
• Horde of the Ninety Savages (collection of fallen tribes, defunct)
• Owl Tribe
• Oxen Tribe
• Shadow Wolf Tribe
• Snake Tribe
• Stag Tribe
• Targos Clan
• The Unclean (cannibal tribes that emerged after the Worldstone’s destruction)
• Tribe of Thunder

W grze

---

Na przestrzeni lat Barbarzyńcy pojawiali się w różnych odsłonach gier Diablo. Każda kolejna prezentowała nowe style rozgrywki, umiejętności czy samego lore.

Diablo 1 Hellfire

Główny artykuł: Barbarzyńca (Diablo: Hellfire)

Klasa barbarzyńcy pojawiła się po raz pierwszy w dodatku do gry Diablo: Hellfire, stworzonym przez studio SEGA. Jakkolwiek fabularnie postać ta pochodziła z dalekiego południa i jest niezwiązana w żaden sposób z linią fabularną pozostałych gier Diablo.

Diablo 2: Lord of Destruction

Główny artykuł: Barbarzyńca (Diablo II)

Klasa barbarzyńcy oficjalnie pojawiła się po raz pierwszy w Diablo II. Reprezentuje dziecię Bul-Kathosa, a jego pobratymcy mogą być najęci w rozszerzeniu do gry Diablo II: Lord of Destruction.

Diablo Immortal

Główny artykuł: Barbarzyńca (Diablo Immortal)

Barbarzyńca w Diablo Immortal został opracowany na podstawie jego wizerunku z gry Diablo 3.

Diablo 3

Główny artykuł: Barbarzyńca (Diablo III)

Klasa Barbarzyńców pojawiła się w trzeciej odsłonie gry jako jedna z podstawowych klas. Tym razem gracze uzyskali możliwość gry zarówno męskim jak i żeńskim przedstawicielem tej rasy.

Diablo 4

Główny artykuł: Barbarzyńca (Diablo IV)

Barbarzyńca jest jedną z pierwszych ujawnionych klas w Diablo IV. Zaprezentowany podczas BlizzCon 2019 ujawnił cztery rasy barbarzyńskie z podziałem na płcie, wśród których znalazła się dwójka białych bohaterów, azjatka i czarnoskóry bohater.

Znani Barbarzyńcy

---

Główny artykuł: Lista wszystkich znanych barbarzyńców

Postacie historyczne

Poniżsi barbarzyńcy znani są ze względu na swój status lub czyny:

• Bul-Kathos, Nieśmiertelny Król
• Korlic
• Madawc
• Raekor (pierwsza kobieta dowódca)
• Talic
• „The Guardian„
• Worusk, Nieśmiertelny Król (drugi)

Rada Starszych

• Chief Elder Kanai,
• Elder Aust,
• Elder Nihlathak.

Pozostali

• Gynvir
• Sonya

Przypisy:

---

1. Serce Raekor[↩]
2. Brzemię Raekor[↩]
3. Sztylpy Raekor[↩]
4. Diablo III, Immortal King’s Triumph[↩][↩]
5. BlizzCon 2013 Diablo III Lore Q&A Transcript[↩]
6. Diablo 2: Lord of Destruction Manual[↩][↩][↩]
7. Księga Tyraela[↩][↩]
8. Diablo III, Historia Twierdzy Bastionu[↩]
9. Diablo II Manual[↩][↩][↩][↩][↩][↩][↩]
10. Zapiski Abd al-Hazira[↩]
11. Księga Caina[↩][↩][↩][↩]
12. Tales of Sanctuary[↩]
13. Zapiski Abd al-Hazira[↩]
14. Diablo III, Barbarzyńca[↩][↩][↩][↩][↩]
15. The Art of Diablo[↩]
16. Wola Raekor[↩]
17. Wayfarer[↩]
18. Barbarzyńcy, Arreat Summit. Dostęp 26.08.2020 [↩]
19. The Bloodstone Tomb[↩]
20. Blade of the Tribes[↩]